«Από το όρος των προσευχών
στις φτωχογειτονιές της Αφρικής
στην έρημο της θυσίας
και της προσφοράς!…»
Σεβασμιώτατε Μητροπολίτα Νεαπόλεως και Σταυρουπόλεως,
Κύριε Βαρνάβα,
Σεβασμιώτατοι και Θεοφιλέστατοι άγιοι Πατέρες και αδελφοί,
Αγαπητέ κύριε Δημήτριε Ασλανίδη,
«Πρόεδρε» και συντονιστά του εν Θεσ/νίκη Ιεραποστολικού Συλλόγου «Ά Κοσμάς ο Αιτωλός»,
Ελλογιμώτατοι Κύριοι Καθηγηταί,
Εκλεκτοί προσκεκλημένοι και ευσεβέστατοι πιστοί του Θεού και φίλοι της Ιεραποστολής,
«Δοξάζω του Πατρός και του Υιού την δύναμιν και Πνεύματος Αγίου υμνώ την εξουσίαν…» που σήμερα ίσταμαι ενώπιόν Σας.
Προερχόμενος εκ του Πατριαρχικού Κέντρου, της πάντοτε μαρτυρούσης Ιστορικής και Μεγάλης Πόλεως της Αλεξανδρείας, Σας μεταφέρω την Ευλογία του αγίου ενδόξου Αποστόλου και Ευαγγελιστού Μάρκου, προστάτου και εφόρου αυτής.
Κατά πρώτον καταθέτοντας τις πλέον εγκάρδιες και πατρικές σκέψεις μου, θα ήθελα να τονίσω στην αγάπη Σας «ολίγα τινά» ως λέγεται για το τι είναι Ιεραποστολή ένα έργο ιερό και «δυσανάβατο», που συμπαραστάτες είσθε όλοι εσείς, στο τότε ξεκίνημά της και στο σήμερα της πορείας της.
Ιεραποστολή είναι η Ζωή της ζωής της Εκκλησίας. Η Ιεραποστολή είναι στη φύση της Εκκλησίας. Μ’ αυτήν αναπνέει, ζει και κινείται…
Χωρίς Ιεραποστολή δεν υπάρχει Εκκλησία.
Εκκλησία είναι και λέγεται αυτή που «ευαγγελίζεται ημέραν εξ ημέρας το σωτήριον του Θεού…».
Υπάρχουμε και κινούμαστε Ιεραποστολικά, σημαίνει μεταφέρουμε «μετά φόβου Θεού, πίστεως και αγάπης» σταλαγματιές Ουράνιου λόγου, σε καρδιές που πεινούν και διψούν να ζήσουν εν αληθεία και αγάπη. Είναι ιερό και άγιο το της Ιεραποστολής έργο, όταν μάλιστα κανείς δεν ιεραποστολογεί μόνον, αλλά ιεραποστολικώς πράττει!… με αυτοπροσφορά εν θυσίαις.
Η λέξη και μόνον Ιεραποστολή έχει ειδικό βάρος, με περιεχόμενο μαρτυρίας και μαρτυρίου…
Έργο δύσκολο και μεγάλο, κάποτε ίσως ακατόρθωτο και αντιφατικό, στις σήμερα ορθολογίζουσες σκέψεις μας.
«Κόποις και πόνοις» κατωρθούται, που όμως όταν φθάνει στην τελείωσή του χαροποιεί και τους ανθρώπους και τους αγγέλους του Θεού.
Ο περπατήσας τους Ουρανούς Παύλος, ο των Εθνών Απόστολος, παραγγέλλει -ή μάλλον καταγγέλλει- την χαρά που γίνεται στον Ουρανό όταν επιστρέψει κάποιος έναν άνθρωπο «εκ πλάνης οδού αυτού!…».
Είναι η χαρά «η πεπληρωμένη» οι εύχυμοι καρποί της Ιεραποστολής, να βλέπει κανείς τα διεσκορπισμένα παιδιά του Θεού» σε μια κοινή Τράπεζα ευχαριστίας και ζωής…
Στην Αφρική διαπιστώνει κανείς να συναντιούνται οι φτωχοί σε μια άγια συνάντηση με τον πάντοτε φτωχό Χριστό που όμως πλουτίζει και φωτίζει την ύπαρξή τους ολάκερη.
Αυτό που καλούμε Ορθόδοξη Ιεραποστολή δεν είναι τίποτε άλλο από το συναπάντημα το άγιο, ενός άλλου κόσμου, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, με τον κόσμο του Θεού!…
Εδώ εστιάζεται η τεράστια δυσκολία να πείσεις και συγχρόνως με ελευθερία εκείνοι ν’ αποφασίσουν να έλθουν από το σκοτάδι της αγνοίας στο Φως της Θεογνωσίας…
Γι’ αυτό και οι «συμπαραμένοντες» συνοδοί των Ιεραποστόλων έχουν «μισθόν εν Ουρανοίς» αφού καταθέτουν την καρδιά τους ολόκληρη για ένα έργο τόσο δύσκολο αλλά και τόσο τεράστιο. Γιατί Ιεραποστολή δεν είναι μόνον τα πηγάδια, τα σχολεία και τα νοσοκομειακά κέντρα… είναι ΟΛΑ ΑΥΤΑ με προοπτική ΑΓΑΠΗΣ.
Η σταυρική αγάπη, η δική Σας, η δική μου και πάντων ημών, αυτή μένει εις τον αιώνα.
Αυτή οικοδομεί και χτίζει και καταξιώνει, κάθε Ιεραποστολική ενέργεια και προσπάθεια.
Το Πατριαρχείο της Αλεξάνδρειας και ολοκλήρου της Αφρικής, είναι το κατ’ εξοχήν Ιεραποστολικό Πατριαρχείο που προσπαθεί να κάνει την αγάπη θαύμα και το θαύμα να το κάνει αγάπη… από την πύλη της Αφρικής την Αίγυπτο έως τις εσχατιές της Αφρικανικής γης.
Σήμερα όμως ήρθαμε στο ωραίο αυτό πολυχώρο και για έναν άλλο λόγο. Να αποδώσουμε μνημονευτικά την τιμή και το δίκαιον «όφλημα» της Αλεξανδρινής Εκκλησίας, σ’ ένα δικό της παιδί, σ’ ένα δικό της άνθρωπο, σ’ έναν αγωνιστή και εργάτη της μεταφοράς του λόγου του Θεού…
Σ’ ένα ζηλωτή της αγάπης… στον Ιερωμένο με την πύρινη καρδιά, τον παπά Κοσμά τον Γρηγοριάτη.
Πέρασαν ήδη τριάντα ολόκληρα χρόνια από το δειλινό εκείνο που ο του Χριστού Ιεραπόστολος, στην προσπάθειά του να μεταγγίσει «Σώμα και Αίμα Χριστού» σε νεοφώτιστους πιστούς, τον συνάντησε «ως εν ρυπή οφθαλμού» ο θάνατος, ο ζωοδότης θάνατος, για να μετακληθεί σε αιωνίους θαλάμους και να κρατήσει κι αυτός το σχοινί της καμπάνας, μαζί με τους απ’ αιώνος κεκοιμημένους, που θα σημάνουν εν ημέρα που ο Κύριος γνωρίζει, την Ανάσταση πάντων.
Ο παπά-Κοσμάς, που το βαπτιστικό του όνομα ήταν Ιωάννης Ασλανίδης, ήταν ένας φλογερός και όχι μόνον κήρυκας του Ευαγγελίου της Ειρήνης.
Έχοντας την πνευματική φαρέτρα μεστή εφοδίων από αγάπη στο Θεό και τον άνθρωπο, πήρε τη μεγάλη απόφαση να γίνει Ευαγγελιστής ψυχών στον Αφρικανικό αγρό.
Πνευματικός γόνος τόσο του αγίου Γέροντος Αυγουστίνου Καντιώτη, όσο και στη συνέχεια του μεγάλου θεολόγου και Ιερομονάχου πατρός Γεωργίου Καψάνη, ξεκίνησε τον Γολγοθά της Ιεραποστολής που έμελλε να γίνει γι’ αυτόν και να αποβεί «εις μαρτύριον!…».
Εργάστηκε με ζήλο και αυταπάρνηση. Τα ‘δωσε όλα για το Χριστό και την Εκκλησία Του.
Αγάπησε και αγαπήθηκε απ’ αυτούς που έχουν «μαύρο» χρώμα, αλλά λευκή ψυχή. Μέχρι σήμερα οι περισσότεροι των Αφρικανών γνωρίζουν και μνημονεύουν με αγάπη του ονόματός του.
Περιοδεύοντας ειρηνικά ως ο Πατριάρχης και υπεύθυνος του όλου Ιεραποστολικού έργου, διαπιστώνω συχνά το πόσο ζύμωσε κυριολεκτικά με το προζύμι της πίστης τις καρδιές των του Χριστού πενήτων και το πώς έβαλε γερά και υγιή θεμέλια στο Ιεραποστολικό οικοδόμημα.
Συνεργαζόμενος αρμονικά με τον τοπικό Επίσκοπο, αλλά και λαμβάνοντας πολλάκις τις Πατριαρχικές υποδείξεις και ευλογίες, πορευόταν ως χτίστης που έχτιζε ψυχές, οικοδομώντας με το άροτρο του αιώνιου λόγου του Θεού.
Αυτός μέσα σε γενικές γραμμές ήταν ο παπα-Κοσμάς.
Αυτός που έκανε τον λόγο έργο ζωής μη φειδώμενος κόπων και μόχθων που συνεπάγεται η ζωή μέσα στην Αφρική των υψηλών θερμοκρασιών και της αφόρητης ζέστης.
Ως ο Προκαθήμενος που διακαώς επιθυμώ να τιμώ τους εργάτας του Ευαγγελίου, υποκλινόμεθα σήμερα προ του τεράστιου Ιεραποστολικού έργου, ενός και μόνο ανθρώπου, που σε δύσκολους καιρούς κατόρθωσε το ακατόρθωτο.
Τον ευχαριστούμε σήμερα, αφού πρωτίστως ευχαριστούμε τον Θεό που μας τον χάρισε στην Εκκλησία Του, καθώς επίσης ευγνωμόνως ευχαριστούμε τον κατά σάρκα αδελφό του, που και αυτός εις μνήμην αιώνιον του αδελφού του συνέστησε αυτή την αδελφότητα των της Ιεραποστολής φίλων που το υστέρημά τους το κάνουν περίσσευμα για τα παιδιά της Αφρικής.
Αδελφοί μου,
Σκεπτόμενοι σταυρικά και ζώντας εσχατολογικά τότε «που η αγάπη θα κλείση τους αιώνες…» ας μη μείνουμε στα λόγια τα ατέλειωτα και τα μεγάλα, ας προχωρήσουμε ως άλλος «Κοσμάς Γρηγοριάτης» που έως εσχάτης του αναπνοής προσέφερε το Χριστό της ελπίδας, της πίστης και της αγάπης. Η ευχή του παπα-Κοσμά ας συνοδεύει όλους τους ποιούντας της ιεραποστολής άγιο διακόνημα και στο νυν και στο αεί του μεγάλου αυτού έργου.
Σας συγχαίρω, Σας ευλογώ και Σας ευχαριστώ ευγνωμόνως, για ό,τι εν αγάπη πράττετε εν λόγω και έργω, «δίδωντας τροφήν τοις πεινώσιν»…
Η χάρις του Κυρίου Ιησού είη μετά πάντων ημών. Ας είναι αιώνια η μνήμη του παπα-Κοσμά μέσα στην αιώνια μνήμη του Θεού.
