Μακαριώτατοι Προκαθήμενοι των αδελφών Εκκλησιών Κύπρου και Ελλάδος,
Σεπτή των Αρχιερέων χορεία και λοιποί πατέρες,
Εντιμότατοι εκπρόσωποι της Πολιτείας και των τοπικών Αρχών και φορέων,
Πιστέ και Ευλογημένε λαέ της Εκκλησίας των Ζακυνθίων,
Η Χάρις και το άπειρον Έλεος του Κυρίου να επιδαψιλεύουν τη ζωή σας.
Για πολλοστή λοιπόν φορά επί το αυτό συνηγμένοι πέριξ της Ιεράς και πνευματικής Τραπέζης της περιλάμπρου και περιλαλήτου Ιεράς Μονής του Αγίου Διονυσίου, καλούμεθα επιτελούντες την Αναίμακτο Ιερουργία, εξ αφορμής μεγάλου και σπουδαίου γεγονότος, του αρχιερατικού Ιωβηλαίου του Σεβασμιωτάτου Ποιμενάρχου της κατά Ζάκυνθον Εκκλησίας κ.Χρυσοστόμου, να αρθρώσωμεν λόγο περιγράφοντες την προσωπικότητά του.
Ομολογώ ότι τα λόγια αδυνατούν να περιγράψουν και να περικοσμήσουν μια πολυδιάστατη ισχυρή εκκλησιαστική προσωπικότητα, η οποία αφενός εντόνως χαράσσει σημεία της συγχρόνου ιστορίας της Ελλαδικής Εκκλησίας, αφετέρου δε όχι λιγώτερο και αυτής του καθ΄ ημάς παλαιφάτου Πατριαρχείου.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι, όταν η Θεία Χάρις προσκαλεί σε εκκλησιαστική διακονία οιονδήποτε προτιθέμενο να αναλωθή σε αυτή, εγκαινίζει “πνεύμα ευθές εν τοις εγκάτοις του”. Εγκαινιάζει τον τρόπο της ενδυναμώσεως, της εμψυχώσεώς του. Εμφυσά σε αυτόν την Θεοστάλακτη ενέργειά Της και τον καλεί να αναπτύξει Αποστολικό έργο ακολουθώντας τα ίχνη του Ιησού Χριστού.
“Ουκ έστι η Βασιλεία του Θεού βρώσις και πόσις, αλλά δικαιοσύνη και άσκησις συν αγιασμώ” (Δοξαστικό Ε’Κυρ.Νηστ.) Κι εσείς, Σεβασμιώτατε αδελφέ, εκ νεότητός σας εμπιστευθήκατε εαυτόν στον Κύριο, όταν σε ηλικία μόλις είκοσι ετών επάτησατε το Όρος, όπου έστησαν οι πόδες Αυτού, το Θεοβάδιστο Σινά και τη Μονή της Πανευφήμου Νύμφης του Χριστού Αικατερίνης της Πανσόφου, όπου και εγκαταβιώσατε, διδασκόμενος τις χρηστές αρετές του μοναχισμού.
Ο δόκιμος και πρόθυμος Δημήτριος, προϊδεάζει τους εμπείρους στα πνευματικά πατέρες της Μονής για το τι θα επακολουθήσει και ξεκινά την πορεία της διαμορφώσεως και σμιλεύσεως της εκκλησιαστικής του προσωπικότητος κατά το “Μωϋσής θεόπτης εχρημάτισε, νηστεία τα όμματα της ψυχής καθηράμενος…προσευχή και δεήσει…” (Ιδιομ.Αίνων Κυρ.Τυρινής).
Κατά την διάρκεια της μοναχικής δοκιμασίας σας διδάσκεσθε στον ιερό εκείνο τόπο όλα όσα αποτελούν προυποθέσεις ζωής. Την αρετή της υπακοής, την ασκητική της αγάπης, την χάρη της προσευχής, την χαρά της ευποιίας, την ευσχημοσύνη και την ευταξία της λειτουργικής παραδόσεως και ό,τι χρησιμότερο και πνευματικότερο για έναν μοναχό θυσιάζοντα “οικίας και αδελφούς και αδελφάς και πατέρα και μητέρα και αγρούς ένεκεν του ονόματος Κυρίου” (Ματθ.19,29)
Έγινατε Κληρικός μετά διετίαν και εδημιούργησατε μία αμφίδρομη σχέση θυσίας και αντιπροσφοράς με την Αγία Εκκλησία μας. Τότε ακριβώς εκλήθητε να εφαρμόσετε και διδάξετε τα χαρίσματα που κατακτήσατε. Να ακολουθήσετε τον λόγον του Κυρίου μας “ος αν απολέση την ψυχήν αυτού ευρήσει αυτήν” και “ος αν εαν ομολογήση με εμπροσθεν των ανθρώπων, ομολογήσω καγώ αυτόν έμπροσθεν του πατρός μου του εν ουρανοίς”(Ματθ ι΄39, ιστ΄ 25).
Και πράγματι είναι “πολύς ο κόπος αυτού του κατορθώματος, σχεδόν ανώτερος από την ανθρωπίνη φύσιν”, κατά τον μελίρρυτο Χρυσόστομον, (Λόγος περί αγάπης A , παργρ 55). Σεις όμως, ηγαπημένε αδελφέ, αποπειράσθε και τα εφαρμόζετε ”τετρωμένος αγάπης” (Ασμ.Ασμ. 6,5).
Αποδεικνύεσθε και καταγράφεσθε αυθεντικός στις συνειδήσεις όλων. Είσθε γι΄ αυτούς και για όσους σας γνωρίζουν, αμέσως ή εμμέσως, ο ευθυκρινής και ειλικρινής π.Χρυσόστομος, που με το θάρρος και την ρωμαλεότητα του λόγου, ως άλλης μαχαίρας διστόμου, αποτολμάτε να θίξετε ζητήματα ευαίσθητα, διαβλέποντας τον μετ΄ ολίγον μετασχηματισμό της κοινωνία μας σε παγκοσμιοποιημένη πολυεθνική, εσχάτως δε και πολυθρησκειακή κοινότητα.
Και δεν είσθε μόνον ευθύς, ειλικρινής και αυθόρμητος. Είσθε επίσης και άρχων, κατά το υπόδειγμα των Ζακυνθινών αρχόντων, σε πρωτοτύπως άρρηκτον συδυασμό με την εκκλησιαστική αρχοντία, όπως την εξέφραζε στην λειτουργική του ζωή ο έφορος και προστάτης του Ιωάννης ο Χρυσορρήμων και Χρυσόστομος. Φιλόξενος αβραμιαίως, πάντοτε και προς πάντας, είτε ως Ηγούμενος επί είκοσι έτη της πασεβασμίας Ιεράς Μονής Κοιμήσεως της Θεοτόκου Πεντέλης, είτε ως Ποιμενάρχης της ευλογημένης τούτης Εκκλησιαστικής Επαρχίας.
Είναι χαρακτηριστικός όσο και διευκρινιστικός ο λόγος σας, Σεβασμιώτατε, ότι η λεγομένη εκκλησιαστική αρχοντιά δεν αφορά στους κληρικούς, αλλά μόνον στο μεγαλείο του Θεού. Σε αυτό που η υμνολογία μας ονομάζει λειτουργία δόξης (αποστιχ. Μεγ. Δευτέρας) και ότι εν τέλει όλα αρχίζουν, μένουν και επιστρέφουν στην Εκκλησία.
Και όχι μόνον. Ανεπτύξατε την αρετή της ευγνωμοσύνης και υπακοής στον αοίδιμο προκάτοχο και γεροντά σας Ζακύνθου Χρυσόστομο και στον ευεργέτη σας μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Αθηνών κυρό Σεραφείμ, προς τον οποίο εφάνητε συγκυρηναίος αγόγγυστος καθ’ ὀλη την διάρκεια της πολυετούς και συνετς Αρχιεπισκοπείας του.
Μαζί με τα παραπάνω το κύριο χαρακτηριστικό της πολυσύνθετης προσωπικότητός σας είναι επίσης η αμνησικακία, η οποία εδράζει στην αγαπώσα επισκοπική σας καρδία, κατά το παράδειγμα του προστάτου της νήσου Ζακύνθου Αγίου Διονυσίου, ο οποίος συγχώρησε και το φονέα του αδελφού του, ως και κατά την διδαχή του Οσίου Νικοδήμου Αγιορείτου του λέγοντος ”είναι χρεία, όπου ήτο πρότερον φυτευμένη και ριζωμένη η κακία, εκεί αντ’ αυτής να φυτευθή και ριζωθή η εναντία αυτής αρετή”.
Αυτό συνήργησε στο να αποδειχθείτε όντως φιλάνθρωπος και μεστός αγάπης. Ποιός ενδεής και εμπερίστατος από την σκληρότητα της ζωής και των συνθηκών, κληρικός ή λαικός, δεν προσέτρεξε στον αδελφό ή τον πατέρα Χρυσόστομο και δεν αντιμετωπίσθηκε σύμφωνα με το Ευαγγελικό χωρίο “εφ΄ όσον εποιήσατε ενί τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, εμοί εποιήσατε”!
Εις εκ των γευσαμένων την ευεργεσία σάς και η Μετριότης μας, όταν ως νέον κληρικό μας προετείνατε στον μακαριστό Προκάτοχό μας, Πατριάρχη Αλεξανδρείας κυρό Νικόλαο τον ΣΤ΄ να αναλάβουμε την εξαρχία του Πατριαρχείου στην Οδησσό. Και μας συνωδεύσατε και μας εγκατεστήσατε στην εξαρχία ενθαρρύνοντάς μας να προχωρήσουμε αψηφώντας τις τεράστιες δυσκολίες των τότε πολιτικών και κοινωνικών συνθηκών. Είχαμε τον Θεό, είχαμε την ευχή της υπομονετικής και γεμάτης αγωνία μάνας και την συμπαράσταση και προσευχή του Θεοφιλεστάτου τότε Αγίου Δωδώνης να μας στηρίζουν.
Όχι όμως τα πρόσωπα αλλά και τους θεσμούς τιμάτε και υπηρετείτε. Το Πρεσβυγενές Πατριαρχείο μας καταθέτει σήμερον τόν οβολόν της ευγνωμοσύνης Του και τιμά και αναγνωρίζει την συναντίληψή σας από την εποχή Νικολάου του ΣΤ΄, ο οποίος σας ηγάπα και σας ενεπιστεύετο, για την παντοειδή ενίσχυση και συναρωγή σας στο επιτελούμενο ιεραποστολικό έργο στην Αφρικανική γη. Συν αυτοίς ενεθαρρύνατε πνευματικά σας παιδιά και χειροτονίες σας, να καταστούν θυσιαστικώς ακάματοι σκαπανείς του Ευαγγελικού κηρύγματος, επιβεβαιώνοντας τις πνευματικές τους καταβολές, με κορυφαίο τον μακαριστό προκάτοχό μας Πατριάρχη Πέτρο Ζ’, τον θερμότατο μνήμονα της πατρικής αρωγής, τον οποίο εχειροτονήσατε Πρεσβύτερο και περιεθάλψατε κατά τα έτη των σπουδών του, στοιχούντες στο υμνολογικό “ο σπόγγος ο πάγχρυσος, ο υγρότητα δεινής απογνώσεως αίρων και δροσίζων” (στιχηρό εσπερινού Ιωαν.Χρυσοστόμου), έπονται δε και οι συλλειτουργούντες Σεβ.Νιγηρίας Αλέξανδρος και Θεοφιλ.Μαρεώτιδος Γαβριήλ, ως και οι λοιποί συμπαριστάμενοι Αρχιερείς μας, με τους οποίους πάντοτε τηρείτε σύνδεσμο αγάπης και φιλαδελφίας.
Σεβασμιώτατε Μητροπολίτα Ζακύνθου κ.Χρυσόστομε,
Ο Επίσκοπος ανήκει και μοχθεί γιά την τοπική Εκκλησία. Κι εσείς παιδιόθεν κλείνετε στην αγαπώσα καρδιά σας τη Ζάκυνθο, ως γόνος και Ποιμενάρχης της. Σεμνά και ταπεινά αναλώνετε τις πνευματικές και φυσικές δυνάμεις σας στην προαγωγή της πνευματικής και κοινωνικής ζωής του λαού, επικεφαλής των δικαίων αγώνων των Ζακυνθίων σε όλα τα επίπεδα. Κοντά στην φοιτιώσα νεολαία όχι μόνον ηθικώς, αλλά και υλικώς. Κοντά σε όλες τις κοινωνικές ομάδες χωρίς διακρίσεις και αποκλεισμούς ως ορφανών προστάτης και βοηθός, πεινώντων τροφέας, πενομένων πλουτιστής, καθώς οφείλει να είναι ο Επίσκοπος.
Τούτη τη στιγμή, Σεβασμιώτατε και πολυφίλητε αδελφέ, αυτή η τοπική Εκκλησία, οι ΄Αρχοντες του τόπου και ο λαός, οι επισκέπτες Προκαθήμενοι, Αρχιερείς και λοιποί Κληρικοί, συναθροισθέντες κατά την τέλεση του Μυστηρίου της Ζωής και κοινωνούντες την όντως Ζωή, τον Ιησού Χριστό, εν αγάπη πολλή προσεύχονται για την δική σας ζωή, αυτή που έχετε θέσει από παιδί στην διακονία της Εικόνας του Θεού. Διερμηνεύοντας τα συναισθήματα όλων, θεωρούμε ότι στο πρόσωπό σας βλέπουν τον εκφραστή της ζωηφόρου ελπίδος. Γι΄αυτό και όλοι εμείς και ο λαός σας μπορούμε να σου αποδώσουμε ευχετικώς τους στίχους του συμπατριώτου σας Δονυσίου Σολωμού:
Το ψηλό δέντρο ολόκληρο,
κι ηχολογεί κι αστράφτει
μ΄όλους της τέχνης τους ηχούς
με τ΄ουρανού τα φώτα
Όλοι μας έτσι σας αισθανόμασθε, να ηχολογείτε και να αστράπτετε. Και αστράπτετε, επειδή ηχολογείτε τα ποθούμενα υπέρ της Ζακύνθου, υπέρ της αμώμου Ορθοδοξίας, υπέρ της αδύτου Ρωμιοσύνης.
Να ζήσετε πολλά και ευλογημένα ακόμη χρόνια. Αμήν!
