Λόγος Πανηγυρικός
ἐπί τῇ συμπληρώσει τριακονταετίας
ἀπό τῆς εἰς Ἐπίσκοπον χειροτονίας
τῆς Α.Θ.Μακαριότητος, τοῦ Πάπα καί Πατριάρχου τῆς Μεγάλης
Πόλεως Ἀλεξανδρείας καί πάσης Ἀφρικῆς
κ.κ. Θεοδώρου Β΄
ὑπό Ἀρχιμ. Νικοδήμου, Ἀρχιγραμματέως τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς τῶν
Ἀλεξανδρέων Ἐκκλησίας
(Ἀλεξάνδρεια, 17.VI.2020)
Μακαριώτατε Πάπα καί Πατριάρχα,
Σεβασμιώτατοι καί Θεοφιλέστατοι Ἅγιοι Ἀρχιερείς,
Τιμιώτατοι Πατέρες,
Φιλέορτον ἐκκλησίασμα,
Ὦ ποία ἡ αἰτία τῆς σημερινῆς πανευφροσύνου καί ὁλοδήμου Συνάξεως; Πρός τί Μᾶρκος ὁ Εὐαγγελιστής τῶν θαυμασίων τοῦ Θεοῦ ἐπί πώλου λέοντος, συμβολίζοντος τήν ἐξ Ὕψους δύναμιν καί Αἰκατερίνα ἡ πάνσοφος καί αἱμόφυρτος Ἀμνάς, ὁ Ἀλέξανδρος, ὁ Ἀθανάσιος, ὁ Κύριλλος, ὁ ἄλλος Κύριλλος ὁ Λούκαρις, ὁ Μελέτιος, σειρά ὅλη Πρωθιεραρχῶν, ἀγαλλομένῳ ποδί κατέφθασαν ὑπό τούς θόλους τοῦ Σεπτοῦ τεμένους Σάββα τοῦ Ἡγιασμένου; Γέρων κεκμηκώς ὁ πολιός οἰκοδεσπότης, καταλιπών πρός καιρόν τήν Λαύραν του, ἀναμένει τούς καρδιακῶς ὁρωμένους συμπανηγυριστάς τῆς παρούσης εὐσήμου ἡμέρας. Γοργόπτερος ἀφικνοῦται καί ἡ μακαρία ψυχή τοῦ ἀοιδίμου Πατριάρχου Παρθενίου ‘τοῦ Διαλόγου’ μεθ΄ὁμάδος ὅλης τιμίων Ἀρχιερέων, τῶν τό ζῆν ἤδη ἐκμετρησάντων. Καί οὗτοι οἱ μακάριοι διά τήν εὔσημον τάυτην πανήγυριν; Ὅμως τίς ὁ λόγος, ποία ἡ εὐλογημένη ἀφορμή τῆς ὀλβίας πανδαισίας τῆς ὁποίας ἀξιούμεθα;
Ἐν ἀπορίᾳ εὑρισκόμενος ὁ ἱερός ἄμβων, οὐκ ἔχει ἕτερον καταφύγιον εἰ μή τό ἱλαρόν καί στοργικόν βλέμμα τοῦ Ἀρχιθύτου Πάπα καί Πατριάρχου Θεοδώρου Β΄, τοῦ προεξάρχοντος, ἐν ὀνόματι Κυρίου, ταύτης τῆς ἱερᾶς καί πνευματικῆς τραπέζης. Εἰς τά δύο ἐκφραστικά ὄμματα τοῦ Πατριάρχου μου προστρέχω, ὡς ἡ ἔλαφος ἐπί τάς πηγάς τῶν ὑδάτων, διά νά πληροφορηθῶ: Τί τό ὁρώμενον θέαμα; Τό πράττω πάντοτε, πιστός διάκονος τῶν σοφῶν κελευσμάτων Του, τό πράττω καί τανῦν, ἐκ καρδίας.
Εἰς τάς ροάς τῶν δακρύων τῶν δύο ὀμμάτων τοῦ Πατριάρχου Θεοδώρου, καθρεπτίζεται μία εἰκών: ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, μία πόλις: ἡ Ἀλεξάνδρεια, μία ἀγάπη: ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Ὅλη ἡ πολυκύμαντος ζωή τοῦ Σεπτοῦ Προκαθημένου ἑδράζεται ἐπί τῶν συνισταμένων αὐτῶν καί συσσωματοῦται εἰς τήν τιμίαν ἅλυσιν τῶν μεγάλων Πατριαρχῶν Ἀλεξανδρείας οἱ ὁποῖοι καί διηκόνησαν ταύτην τήν πολύφερνον ὀλκάδα τῆς Ἐκκλησίας μετά θυσιαστικῆς καί ἀνειπώτου ἀγάπης, θυσιῶν καί μόχθων.
Ἦτο ἀνήμερα τῆς μνήμης τῆς Ἁγίας Μεγαλομάρτυρος Αἰκατερίνης, τῆς, ὡς ἤδη προείπομεν, μεγάλως τιμώσης τήν παροῦσαν Σύναξιν, τοῦ 1954 ὅταν εἰς τήν πολυτίμητον ναῦν τῆς Μεγάλης τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας, ἤτοι ἐν Κρήτῃ, ἀντίκρυσε τό πρῶτον τό ἡλιακόν φῶς Νικόλαος ὁ Χορευτάκης, παμπόθητος γόνος τῶν εὐσεβεστάτων Μιχαήλ καί τῆς Ἀρχοντίσσης Κλεοπάτρας. Πᾶσα πτυχή τοῦ ἐφ΄ἑξῆς βίου καί τῆς πολιτείας τοῦ νεαροῦ Κρητός, ὡδήγει τά διαβήματα αὐτοῦ εἰς τήν Ἀποστολικήν Καθέδραν τῆς Ἀλεξανδρείας. Ἐπί τῶν ἡρωικῶν χωμάτων τῆς Μεγαλονήσου Κρήτης, ὁ Νικόλαος ἠνδρώθη ἐν μέσῳ ἀγάπης καί ἀφοσιώσεως διά τήν Ἐκκλησίαν καί διά τό Γένος τά ὁποῖα καί ἐπέπρωτο νά μή προδώσῃ, ἕως καί τῆς σήμερον, εἰς οὐδεμίαν δύσκολον καμπήν τῆς πορείας Του.
Ἡ μακαρίτισσα Κλεοπάτρα, ὅταν ἐδίδασκε εἰς τόν τρυφερόν βλαστόν τῆς κοιλίας της τοῦ Θεοῦ τά πράγματα, ἐπλήρωνε τά ὦτα του μέ βίους Ἁγίων, μέ προσευχάς, μέ σοφάς συμβουλάς. Εἰς τό ὑπόδειγμα τῆς στοργικῆς μητρός ὁ Νικόλαος εὗρε τῦπον καί ὑπογραμμόν διά τήν εἴσοδόν Του εἰς τόν στῖβον τῆς ζωῆς. Αἱ προσευχαί καί αἱ γονυκλισίαι, οἱ ἀλάλητοι στεναγμοί τῆς Κρητικιᾶς καί λεβεντομάνας Κλεοπάτρας ἔλαβον σάρκα καί ὀστέα εἰς τήν καρδίαν τοῦ τέκνου της, ἔλαβον τήν μορφήν τοῦ Κυρίου. Μαζύ μέ τό γάλα, ὁ Νικόλαος ἐλάμβανε ἀπό τήν εὐσεβῆ μητέρα Του καί ἀγάπην πολλήν. Διά τοῦτο καί οὐδείς ὁ ἀρνούμενος ὅτι ὁ Πατριάρχης Θεόδωρος μόνον δι΄ἀγάπης γαλουχεῖ τά ἑαυτοῦ πνευματικά τέκνα ἀδιαλλείπτως.
Οὐκ ἤργησεν ἡ ἡμέρα καθ΄ἥν ὁ Νικόλαος κλίνει τόν αὐχένα τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματος ὑπό τάς στιβαράς χεῖρας τοῦ ἀειμνήστου Μητροπολίτου Λάμπης καί Σφακίων Θεοδώρου (Τζεδάκη) παρ΄οὗ καί ἔλαβε τό ὁμώνυμον, γινόμενος διάκονος τό ἔτος 1975 καί πρεσβύτερος τό 1978 διακονήσας παρ΄αὐτῷ ὡς Ἀρχιδιάκονος καί Πρωτοσύγκελλος, λαβῶν πλουσίαν τήν ἐκκλησιαστικήν ἐμπειρίαν καί τριβήν εἰς τήν διακονίαν τοῦ Κυρίου. Τόν ποτέ Νικόλαον, ὅμως, καλεῖ εἰς Ἀλεξάνδρειαν ἡ Πρόνοια τοῦ Μεγάλου Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ διά στόματος Νικολάου Στ΄, τοῦ ἀοιδίμου Πάπα καί Πατριάρχου, τό ἔτος 1985.
Χαρά ἐν τοῖς οὐρανοῖς ὅτι ἐκ Κρήτης, ὁ Ἀρχιμανδρίτης Θεόδωρος, πλήρης θύραθεν καί κατά Χριστόν γνώσεων, μεταβαίνει εἰς τό παλλάδιον τοῦ Ἑλληνισμοῦ, εἰς τήν πόλιν τῶν φιλοσόφων καί τῆς Θεολογίας, τήν Ἀλεξάνδρειαν τοῦ Μεγάλου Ἕλληνος Ἀλεξάνδρου, διά νά προσθέσῃ ἔλαιον εἰς τήν λυχνίαν ταύτην τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, χαρίζων ὅλον τόν ἑαυτόν Του, πᾶσαν ἰκμάδα τῆς νεότητός Του, εἰς τήν διακονίαν τοῦ Θρόνου τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Μάρκου. Ἔκτοτε, ὁ Θεόδωρος γίνεται δῶρον, ὄντως, Θεοῦ, πρός τήν πολλαπλῶς δοκιμασθεῖσαν ἐν πικρίαις Παλαίφατον Ἐκκλησίαν καί λαμβάνει τό δώρημα τῆς ἀφιερώσεως εἰς Θεόν ἐν μιᾷ νευραλγικῇ ἐπάλξει τοῦ Γένους.
Τό ἔτος 1987 εἰς τόν Θρόνον τῆς Μεγάλης Πόλεως ταύτης, ἀνέρχεται ὁ ὁμότροπος Παύλου τοῦ ‘ἁπλοῦ’, τοῦ οἰκιστοῦ τῆς πλησιοχώρου ἁγίας ἐρήμου, Παρθένιος ὁ Γ΄ ὁ ἀπό Καρθαγένης. Γόνος τῆς εὐάνδρου ἡμετέρας Αἰγυπτιωτικῆς γῆς, λαβών τήν Θεολογικήν παιδείαν εἰς κατά τήν ἐρατεινήν Χάλκην Ἱεράν Θεολογικήν Σχολήν τῆς Μεγάλης τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας ἐξελέγη ὁ ἀοίδιμος εἰς τάς 23 Φεβρουαρίου ἀναδειχθείς ὄντως πολύκαρπος διά τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Ἀποστόλου καί Εὐαγγελιστοῦ Μάρκου. Οὗτος ὁ ἐκκλησιαστικός ἀνήρ ὑπῆρξε διά τόν Θεόδωρον ἕν ἐπί πλέον δῶρον Θεοῦ καθώς πλησίον του εὗρε Παράδεισον ἡ ποθοῦσα Χριστόν καρδία Του. Ἔχων ἐπί πενταετίαν ὅλην ἐργασθῆ ἐν τῇ ἑλληνοψύχῳ Ὀδησσῷ, ὡς Ἔξαρχος τοῦ Θρόνου, ἔνθα καί συνέστησε τό Ἵδρυμα Ἑλληνικοῦ Πολιτισμοῦ καί τό Μουσεῖον Φιλικῆς Ἐταιρείας, ὁ Θεόδωρος, καί ἔχων τήν πολυτιμοτάτην πεῖραν τῆς προσευχητικῆς ἀναστροφῆς μετά τῆς ἱερᾶς μορφῆς τοῦ ἐκεῖσε ταφέντος νέου Ἱερομάρτυρος Γρηγορίου Ε΄, Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως, ἐπεστράφη πλήρης εἰς Ἀλεξάνδρειαν.
Ὁ Πατριάρχης Παρθένιος, χειροτονεῖ εἰς τάς 17 Ἰουνίου τοῦ 1990 τόν Θεόδωρον εἰς Ἐπίσκοπον Κυρήνης καθιστῶν αὐτόν συγκυρηναῖον τοῦ Μεγάλου Σταυροῦ τῆς Πατριαρχείας του. Ὁ σοφός Πατριάρχης, τείνει τήν χεῖρα, ἐφαπλοῖ ἐπί τῆς κεφαλῆς τοῦ Θεοδώρου καί ἐπικαλεῖται τήν Χάριν τοῦ Παναγίου Πνεύματος. Ὁ Πατριάρχης Ἀβραάμ προσφέρει τόν υἱόν του Ἰσαάκ ὡς ὁλοκαύτωμα καί ὡς θυσίαν λογικήν καί εὐάρεστον εἰς τόν Θρόνον τῆς Τρισηλίου Θεότητος. Ἦτο μία συλλογή στιγμῶν σιωπῆς καί ἁπλότητος, ὡς καί τά περισσότερα εἰς τήν ζωήν τοῦ Παρθενίου. Ὅμως, ὁ ἀοίδιμος, ἔσχε προφητικῶς κατ΄ἐκείνην τήν ὥραν τήν πεποίθησιν ὅτι, ἐν μέσῳ αὐτῆς τῆς σιωπῆς, ἐτελετούργει τά θειότατα διά τόν Θρόνον τῆς διακονίας του, συμβάλλων οὐσιαστικῶς εἰς τήν συνέχισιν τῆς κατά τά λοιπά λαμπρᾶς πορείας αὐτοῦ. Ἡ χειροτονία τοῦ Κυρήνης Θεοδώρου ἐγένετο πρό ἀκριβῶς τριάκοντα ἐτῶν ἐν τῷ πανιέρῳ Ναῷ τούτῳ.
Ἄρα ἡμεῖς σήμερον, ὧ τῶν Ἀρχιερέων τῆς Ἐκκλησίας τῶν Ἀλεξανδρέων Κεφαλή, διά τοῦτο συνήχθημεν εὐχαριστιακῶς σήμερον; Αὕτη ἡ ἀπάντησις εἰς τά ἀρχῆθεν τεθέντα ἐν ἀπορίᾳ ἐρωτήματα τοῦ ἄμβωνος; Ἀσφαλῶς! Ἤλθομεν, συνεκεντρώθημεν, διά νά προσκυνήσωμεν τήν Κάθοδον τοῦ Παρακλήτου μετά τριάκοντα ἔτη. Ἤλθομεν διά νά ἀποθέσωμεν εἰς τό Δισκάριον καί τό Ποτήριον τῆς ἀφθαρσίας, τό ψυχίον τοῦ ἀοιδίμου Πατριάρχου Παρθενίου Γ΄, ψυχίον εὐγνωμοσύνης, μνήμης, τιμῆς, σεβασμοῦ καί ἀγάπης. Ἤλθομεν διά νά κυκλώσωμεν τό περινούστατον πρόσωπον τοῦ Πατρός ἡμῶν, Πάπα καί Πατριάρχου Θεοδώρου, τό ἰδικόν Σας σεπτόν πρόσωπον, Μακαριώτατε. Ἤλθομεν διά νά ἴδωμεν εἰς τό υἱοπόθητον βλέμμα Σας τούς κρουνούς τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ πρός ἡμᾶς, διά νά μνησθῶμεν τῶν πολλῶν καί μεγάλων ἀγώνων εἰς οὕς μετά τοῦ ἱεροῦ ὠμοφορίου ἐπεδόθητε. Τήν Κυριακήν τῆς Β΄Ματθαίου, ὁπότε καί ἐλάβετε τό τρίτον τήν Χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, εἰς τούς ὅπου γῆς Ναούς ὁ Κύριος ἐπανελάμβανε καί αὗθις, καθώς ὁ Εὐαγγελιστής διασώζει: ‘Δεῦτε ὀπίσω μου, καὶ ποιήσω ὑμᾶς ἁλιεῖς ἀνθρώπων. οἱ δὲ εὐθέως ἀφέντες τὰ δίκτυα ἠκολούθησαν αὐτῷ’.
Αὐτήν τήν Δεσποτικήν φωνήν ἐνωτίσθητε καί Ὑμεῖς, ἀφήσας τά δίκτυα παντός ἄλλου ἔργου, ἐπεδόθητε ὁλοψύχως εἰς τήν καλήν Ἁλιείαν τῶν ψυχῶν, τοῦ Χριστωνύμου λαοῦ, διατελῶν ὑπό τήν σύννοα καθοδήγησιν τοῦ μακαρίου Παρθενίου, τοῦ αὐθεντικοῦ καί γνησίου, τοῦ ἀληθοῦς Διδασκάλου Ὑμῶν. Τό φωτεινόν πρόσωπον τοῦ Μεγάλου Πατριάρχου μετέγγιζεν εἰς τόν Ἐπίσκοπον Θεόδωρον τήν Θεοφιλίαν διά τῆς ἀγαπήσεως τοῦ πλησίον. Ὁ ἀπερίτεχνος λόγος τοῦ Πρωθιεράρχου ἐγκεντρίζεται ἀπ΄εὐθείας εἰς τήν καρδίαν τοῦ νεαροῦ Ἱεράρχου. ‘Παιδί μου, νά ἀγαπᾷς μέ ὅλην σου τήν ἔντασιν τήν Ρωμηοσύνην, τόν Αἰγυπτιώτην ἀδελφόν, τήν ἤπειρον τοῦ μέλλοντος, τήν Ἀφρικήν. Νά ἀγαπᾷς τό Κέντρον τῆς πίστεως καί τοῦ Γένους μας, τό Φανάριον, τόν Οἰκουμενικόν Πατριάρχην, τόν Βαρθολομαῖον. Νά ἀγκαλιάζῃς τόν πονεμένον, τόν ἀναγκεμένον, τόν πάσχοντα, τόν θλιβόμενον. Αἱ ἀγκάλαι σου νά εἶναι πάντοτε ἔτοιμοι πρός περισυλλογήν τοῦ πεπλανημένου, τοῦ ἀσώτου, τοῦ πταίσαντος, τοῦ ταλαιπωρουμένου.’ Λόγια πατρός, ἀναμεμειγμένα μέ τούς ἀγέρηδες τῆς Αἰγαιοπελαγίτιδος Ἀμοργοῦ, ὅπου εὕρισκεν ἀνάπαυσιν ὁ πολιός Πατριάρχης. Λόγια τά ὁποῖα δέν πῆρε ὁ ἄνεμος ἀλλά τά ὁποῖα ἡ πνεῦσις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐνεχάραξε βαθέως εἰς τάς πλάκας τῆς καρδίας τοῦ Θεοδώρου.
Τό μανδήλιον δέν προέλαβε νά ἀφυγρανθῇ ἀπό τοῦ πένθους διά τήν κατά Ἰούλιον τοῦ 1997, 23ην, ἐπισυμβᾶσαν κοίμησιν τοῦ Παρθενίου, καί ὁ διάδοχος αὐτοῦ, Πέτρος ὁ Ζ΄ἀνατίθησιν εἰς τόν Θεόδωρον τήν διαποίμανσιν τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Καμερούν. Μακαρία ἠ γῆ τοῦ Καμερούν, ἡ πιανθεῖσα τοῖς ἱδρῶσι καί τοῖς δάκρυσι τοῦ Μητροπολίτου της Θεοδώρου. Ἀποστολικοῖς βήμασιν ἑπόμενος προστρέχει μετ΄αὐταπαρνήσεως πρός τά πρόσωπα τῶν ἐκεῖσε ἀδελφῶν. Μετά πόθου καί ζέσεως, πατήρ γνησιότατος, καθίσταται τά πάντα τοῖς πᾶσιν καί ἔργα τῶν χειρῶν Του εἰσι νοσοκομεῖα, ἐκπαιδευτήρια καί ἀσφαλῶς Ἱεροί Ναοί διά νά ὑμνολογῆται τό ὄνομα τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ τόσον ἐν τῷ Μυστηρίῳ τῆς Θείας Εὐχαριστίας, ὅσον καί εἰς τήν κοινωνικήν καί φιλανθρωπικήν δραστηριότητα ἤτοι τήν λειτουργίαν μετά τήν Θείαν Λειτουργίαν. Βοηθεῖ ἀδιακρίτως, σκορπίζει τοῖς πένησι τροφήν καί τοῖς χρειομένοις τήν κατάλληλον βοήθειαν. Διαπιστοῖ ἐκεῖ ὅτι δέν εἶναι αὐτονόητον τό ἔργον τοῦ Ποιμενάρχου. Εἶναι ἑκουσία στέρησις διά νά ζήσῃ ὁ ἄλλος. Εἶναι ἀποταγή τοῦ κόσμου. Εἶναι Σταυρός.
Τό 2002 μετατίθεται εἰς τήν Ἱεράν Μητρόπολιν Ζιμπάμπουε. Μετέβη ἐκεῖ μέ μόνον ἐφόδιον εἰς τό δισάκιόν Του, τήν ἄνευ ὅρων καί ὁρίων ἀγάπην Του καί τήν ἐπιθυμίαν διά νά γένωνται οἱ πάντες καί τά πάντα Χριστός. Μονολογεῖ ὁ Θεόδωρος: ‘Δός μοι, Κύριε, νά μή ζῶ πλέον ἐγώ, ἀλλά Ἐσύ νά ζῇς μονίμως ἐν ἐμοῖ.’ Τήν ἡμέραν κόπος καί ἵδρως, ἀνέγερσις τεσσάρων ἱεραποστολικῶν Κέντρων, Ἑλληνικόν πολιτιστικόν Κέντρον, δύο ἱεραποστολικῶν Κέντρων ἐν Μαλάουι περιλαμβανόντων Νοσοκομεῖον, τεχνικάς σχολάς καί βρεφονηπιακούς σταθμούς. Τήν ἡμέραν τό ‘Ἑλληνικόν τετράγωνον’ εἰς Μπέϊραν Μοζαμβίκης. Τήν ἡμέραν θεμέλιον Ναῶν καί Κοινοτήτων. Καί κατά νύκτας; Μόνος μόνῳ Θεῷ ὁ λευκαζόμενος Θεόδωρος παρίσταται ἐνώπιον τοῦ εἰκονοστασίου Του. Τό μελιχρόν φῶς τῆς κανδήλας φωτίζει τό σκοτάδι καί τό ἔρεβος τῶν πειρασμῶν καί τῶν θλίψεων. Τό κομβοσχοίνιον συναγωνίζεται μετά τῶν παλμῶν τῆς ἀγωνιώσης καρδίας Του. ‘Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ἐλέησόν με’ λέγει διαρκῶς ἀναστενάζων καί θαυμάζων τά μεγαλεῖα τῆς Προνοίας τοῦ Θεοῦ. Ὁ βαθύς ἀναστεναγμός τοῦ Μητροπολίτου Θεοδώρου, ἐναρμονίζεται μέ τόν πόθον τῆς ἐρήμου, τῆς συνοίκου τῶν κατά Ἀλεξάνδρειαν. Ἡ ξενητεία ὤργωσε τόν χαρακτῆρα Του, ἐπέφερε τήν καλήν ἀλλοίωσιν. Τοῦ λείπει ἡ μητρική ἀγκάλη, τό θάλπος καί ἡ στοργή τῆς μακαριστῆς Κλεοπάτρας, τῆς μάνας ὅλων μας. Τοῦ λείπει ὁ πατρικός οἶκος, ἡ ἀνάπαυσις καί αἱ εὐκολίαι τῆς πατρίδος. Ὅμως, δέν ἐκάμφθη καθόλου. Ἐπέμεινε καί ὑπέμεινε διά Χριστόν καί διά τήν Ἐκκλησίαν. Καί ἐπέτυχε τό ἐφετόν. Ὁ πειρασμός, μή εὐρών πρόσφορον ἔδαφος εἰς τήν καρδίαν τοῦ Θεοδώρου ὥστε νά Τόν ἀποσπάσῃ ἐκ τῆς κλήσεώς Του, ἀπεσύρθη διά νά Τόν ὀχλήσῃ ἐντονώτερον αὐτήν τήν φοράν εἰς τήν θέσιν τοῦ Πατριάρχου, ἐπανερχόμενος σφοδρώτερος, δριμύτερος, σκληρός, στοχεύων εἰς τό κακόν. Ἀλλ΄εἰς μάτην κοπιᾷ.
Τόν Ὀκτώβριον τοῦ 2004, εἰς τάς 9, μετά τόν ἀδόκητον, αἰφνίδιον καί μαρτυρικόν θάνατον τοῦ Πατριάρχου Πέτρου Ζ΄, ἡ ἐνταῦθα Ἱεραρχία ἐκλέγει ὡς διάδοχον τοῦ Ἀποστόλου Μάρκου τόν Θεόδωρον, τόν ἀπό Ζιμπάμπουε. Ἡ ἐφ΄ἑξῆς πορεία τοῦ Πατριάρχου γνωστή κατέστη εἰς τά πέρατα τῆς Ἀφρικανικῆς ἠπείρου, καί δέν χρήζει περαιτέρω ἀναλύσεως. Ἄλλωστε, ὠκεανός εἰς κοτύλην οὐ χωρεῖ.
Σήμερον, λοιπόν, ὁ ἱερός ἄμβων, χρέος καί ὀφειλήν λαβών υἱϊκήν, μιμνήσκεται τῆς ἐπετείου τῶν τριάκοντα ἐτῶν ἀπό τῆς εἰς Ἐπίσκοπον χειροτονίας τοῦ Πάπα καί Πατριάρχου Ἀλεξανδρείας Θεοδώρου Β΄. Πρός τοῦτο, λοιπόν, οἱ πνευματικοί οὗτοι ἑορτασμοί! ‘Ὅταν φυτεύεις ἕνα κῆπο, εἶναι διότι πιστεύεις εἰς τήν αὔριον’ (Audrey Hepburn). Μέ αὐτό τό Ὀρθόδοξον, τό κατά Χριστόν φρόνημα, τῆς ἁλιείας ἀνθρώπων, τοῦ καλοῦ σπορέως, τοῦ κτίστου οἰκίας ἐπί τήν πέτραν, τοῦ γεωργοῦ τῆς ἀμπέλου, ὁ Πατριάρχης Θεόδωρος ἐπολιτεύθη καί ἐπορεύθη εἰς ἁπάσας τάς ἀνατεθεῖσας αὐτῷ διακονίας. Δέν κατελαμβάνετο ὑπό ἀδημονίας διά τό ἀποτέλεσμα. Τόν ἐνδιέφερεν ἡ ἀπαρχή, ἡ ἔναρξις, ἡ σπορά. Ἔχει τήν πίστιν καί τήν σοφίαν διά νά ἀναμένῃ τό προσδοκώμενον.
Μακαριώτατε,
Ὁ ἄμβων σήμερον ἐπεχείρησεν ἕν ἔργον ὑπέρ δύναμιν αὐτοῦ. Ἐπεχείρησε τί; Νά εἰκάσῃ πρός τί ἡ συνέλευσις τόσων ἱερῶν προσώπων τοῦ παρελθόντος κατά τήν ὥραν ταύτην. Νά ἀντικρύσῃ τό βλέμμα Σας καί νά ἀντλήσῃ αἰτιολογίαν, ἅμα δέ καί ἔμπνευσιν. Νά Σᾶς κοιτάξῃ εἰς τά ὄμματα καί νά ἴδῃ ἐκεῖ τήν ἀχανῆ ἐρημίαν τῶν ἀγωνοθεσιῶν, τήν ἐρημίαν τοῦ στρατιώτου Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἀλλά νά ἴδῃ ὅτι πολλά τά τέκνα τῆς ἐρήμου ἤ τῆς ἐχούσης τόν ἄνδρα. Μόνος Ἐσεῖς, κατωρθώσατε μέ βοηθόν τήν ἀγάπην τήν ἀνιδιοτελῆ καί ἑκούσιον, νά ἁλιεύσητε καί νά ἀγρεύσητε τάς ψυχάς ὅλων ἡμῶν τῶν σήμερον μεσούντων τήν Ὑμετέραν Θειοτάτην Μακαριότητα. Μόνος καί ὅμως δέν ἐδώσατε τόπον εἰς τήν μοναξιάν ἀλλά εἰς τήν μυστικήν κοινωνίαν μετά τοῦ Θεοῦ. Μόνος αὐτός ὁ Θεός γνωρίζει τούς ἀγῶνας καί τά πνευματικά Σας παλαίσματα κατά τάς ὥρας τῶν δοκιμασιῶν, κατά τάς ὥρας πού ἡ ὕπαρξίς Σας περιεβάλλετο τάς σωματικάς χρείας τῶν μικρῶν ἀδελφῶν, τῶν ἐλαχίστων. Τό τετριμμένον κομβοσχοίνιόν Σας ἐπιλέγει τήν σιγήν ἐμπρός εἰς τό μεγαλεῖον τῆς ταπεινώσεως. Τά γόνατά Σας, μαρτυροῦν ἀριδήλως τά πνευματικά Ὑμῶν δοκίμια τῆς ἀδιαλλείπτου προσευχῆς.
Ὑπάρχετε διά τούς γηροκομουμένους ἡ εὐφρόσυνος ἐπίσκεψις, διά τά ὀρφανά ἡ μητρική ἀγκάλη καί ὁ πατρικός στηριγμός, διά τούς νέους ἡ ἐνίσχυσις, διά τούς γεγυμνωμένους ὁ μανδύας, διά τούς ἐνδεεῖς ὁ πλουτισμός, διά τούς κοπιῶντας καί πεφορτισμένους ο χρηστός ζυγός καί τό ἐλαφρόν φορτίον, διά τούς ἀλλοπίστους ὁ Εὐαγγελιστής, διά τούς κατηχουμένους ὁ Ἀπόστολος, διά τούς ἁμαρτάνοντας τό ἐφετεῖον, διά τούς ἱεραποστόλους ἡ παρακίνησις, διά τούς κληρικούς ἡ ἔμπνευσις, διά τούς Ἀρχιερεῖς ὁ ὑπογραμμός, διά τούς ἀσθενεῖς ὁ κουφισμός, διά τούς πενθοῦντας ἡ παρηγορία, διά τήν Ἀλεξάνδρειαν ὁ φάρος, διά τούς ποιμένας ὁ Ἀθανάσιος, διά τούς ἐνασκουμένους ὁ Ἀντώνιος, διά τούς καταφρονητάς ἡ σοφία τῆς Αἰκατερίνης, διά τούς φιλομαθεῖς ἡ λαμπρά Βιβλιοθήκη, διά τούς ἐστερημένους ὁ χρυσορρόας Νεῖλος, διά τήν ξηράν γῆν τῶν ψυχῶν τό πέλαγος, διά τούς ἐν φουρτούναις ὁ λιμήν, διά τούς Ρωμηούς ὁ χιονοφεγγόφως Ψηλορείτης, διά τήν Ἐκκλησίαν ὁ Κύριλλος, διά τό Πατριαρχεῖον τῆς Μεγάλης Πόλεως ὁ ἐγχάρακτος λέων, διά τάς πολυπλάγκτους μάχας αὐτοῦ ὁ νέος Ἀλέξανδρος ὁ Μέγας, διά τούς πλείστους ἐξ ἡμῶν ὁ Εὐεργέτης, διά τόν ὁμιλοῦντα ὁ κατά πάντα καί διά πάντα πατήρ, τό εὐ ζῆν τοῦ βίου μου.
Διό, Πάτερ καί Δέσποτα, ὡς εὔοσμα ἄνθη ἀπό τοῦ κήπου τόν ὁποῖον μετά περισσῆς ἐπιμελείας καλλιεργεῖτε, δεχθῆτε τά πενιχρά αὐτά ψελλίσματα ὡς ταπεινήν ἀντιπελάργησιν διά τά ὅσα πολλά, μεγάλα, ἱερά καί εὐφρόσυνα ἐργάζεσθε ἐπί τοσαῦτα ἔτη εἰς τό γεώργιον τοῦ Ἀποστόλου Μάρκου. Καί νῦν ἆρον Σου τάς χεῖρας καί εὐλόγησον πάντας ἡμᾶς! Ἆρον τάς ἐσταυρωμένας Σου χεῖρας καί χάρισον τήν ἀναστάσιμον χαράν. Ἆρον τά ἀμπλακήματα καί χάρισον ἄφεσιν. Καί Κύριος ὁ Θεός πολυχρόνιον ποιήσαι Σε, ὧ Δέσποτα καί Εὐεργέτα, Πάτερ τιμιώτατε τῆς ζωῆς καί τῶν καρδιῶν ἡμῶν.
Εἰς πολλά ἔτη, Δέσποτα!
